Достигнување на среќата

„Препород на Магиката“, А. Кроули – достапна на македонски јазик
Преземено од првата веб страница на „Трину Кампот“ – О.Т.О.

Преформулирање на целта од мистичните учења

Најдобрите и најмудри луѓе постојано барале решение за проблемот на човечката тага.
Постои нешто кое лутачките аскети отсекогаш го знаеле. Кој и да рекол дека:” Кралството небесно е во вас” сигурно го знаел најдоброто решение на проблемот.

Човекот во реалноста е само малку подолу од ангелите. Тој е понезависен од околностите отколку што се свесни повеќето луѓе. Среќата не е потполно надвор од неговиот дофат како што претпоставуваат оние кои не се искачуваат на духовните планини.

Сепак, постојат лекови кои се поблиску од моќната пирамида Чого Ри, и од шаторскиот павилјон на масивот Канченџунга.

Можеш да ја придобиеш пеперугата-афионовата пупка.
Можеш да пловиш како пеперутка низ маѓепсаниот воздух. Треба да вовлечеш само малку хлороводород од кокаинот низ твоите ноздрви и ти ќе станеш исполнет со интензивна живост и енергија, ждерач на препреки.
Ако вовлечеш неколку дима од опиум ќе се издигнеш до безоблачниот и бестрасниот благослов на филозофите.
Ако проголташ малку хашиш ќе ги согледаш сите фантастични работи од бајките, дури и илјада пати повеќе; или ако земеш шишенце со етер – вдишувајќи го како да е вистинска душа на твојата љубена – и ти ќе ја согледаш сржта на Убавината во секоја едноставна и позната работа.

Секоја од овие дроги дава апсолутна заборавност на сета несреќа; не! можеш ли да ја замислиш најужасната катастрофа како ти претстои или како веќе ти се случува; и не се грижиш повеќе за тоа отколку што се грижи самата Природа.

Единствена маана на употребата на дрогите е што феноменот на толеранција наскоро се воспоставува и ефектот се намалува; додека за слабичите секогаш постои опасност од формирање на навика, при што лажливиот слуга станува господар и го зема данокот за благодетта од краткотрајното небо, кој всушност е пропаст од постојаниот пекол.

Овие забелешки само беа вклучени за да го потенцираат фактот дека среќата е внатрешна состојба, зашто секоја од овие дроги дава среќа возвишена и чиста, потполно независна од надворешните околности на индивидуата. Би било лудост да се наполни апартманот на пушачот на опиум со ремек делата на Рембранд или Сотатсу, зашто нечистата крпа или скршената столица е доволна за да ја исполни неговата душа со повеќе слава отколку што може да поднесе; кога тој ќе сфати дека самата светлост е прекрасна, без обѕир на кој објект ќе падне; а ако би го прашале што ќе прави кога би бил слеп, тој ке биде задоволен и на Небото ќе му одговори дека темнината е послатка, дека светлината е само вознемирување на чистината на неговата душа, сирена која е пратена да го заведе од благословот на контемплацијата на својата сопствена светост.

Но зошто би говореле за дрогите?

Тие се само лажливи претставки или поточно тоа се наредби од дискредитирана влада, додека ние го бараме најчистото злато. Ова злато може да биде наше доколку трагаме по него.

Можеме да започнеме прво со повторно самоуверување.

Златото е навистина под сводовите на секоја човечка ризница. Потрагата на мистиците не е химера. Дрогите го потврдуваат тоа. Тие не ставија ништо натприродно во нас; тие не најдоа ништо во нас што не беше веќе присутно таму. Тие само не стимулираа. Сиот мир, радост, љубов, убавина, сфаќањето кое ни го дадоа; сите овие работи беа во нас, коска од нашиот скелет, месо од нашето тело, и душа од нашата душа. Тие се во нашата ризница доволно безбедни; и главна причина што не треба хоштаплерски да го користиме таквиот калауз каков што е морфинот, е заради тоа што со таквата употреба ќе ја заглавиме бравата.

Видовме дека сме само малку подолу од ангелите, дека и најмалиот стимуланс не издигнува на ниво каде што уживаме и без да знаеме во што уживаме! Нашиот проблем главно се должи на законот дека акцијата и реакцијата се еднакви и спротивни. Мораме да платиме за задоволството со болка. Сношти сме седеле цела ноќ и вечерва мораме да одиме во постела порано; сме пиеле премногу шампањ на вечерата и наутро ја плаќаме сметката. Тогаш прашањето е дали можеме да го надминеме овој закон на дуалност, дали можеме да достигнеме – еден чекор – до она повисоко ниво каде се ќе биде наше.

Мистицизмот го дава одговорот.

Мистичното достигнување може да биде дефинирано како соединување на Душата со Бога, или како душевна самореализација односно постојат повеќе од педесет фрази со кои се дефинира достигнувањето.

Без обѕир дали сте Христијанин или Будист, Теист или Атеист, достигнувањето до оваа состојба е отворено за тебе исто како што е кошмарот, или лудилото, или интоксикацијата. Религиозните луѓе го закопаа овој факт под планини од догми; но проучувањето на компаративната религија го разјасни потполно.

Човек треба само да ги напише паралелните параграфи на мистиците од сите времиња и религии за да се увиди дека тие зборуваа за една иста работа. Дури и се добива вербална идентичност како на пример; Она тао што е тао всушност не е тао” кај Кинезите, “Не Тоа, не Тоа” на Хиндусите, ” Главата што е над сите Глави, Главата што не е Глава” на Кабалистите, и “Тоа не е, она што е” на модерниот атеистички или пантеистички мистик.

Мистицизмот, доколку не е сувопарна интелектуална доктрина, секогаш вклучува некои лични религиозни искуства од овој вид; и вистинската сила на секоја религија лежи последователно во своите мистици. Убедувањето за вистината кое е добиено од некое важно духовно искуство толку е големо што иако може да трае неколку секунди тоа воопшто не се двоуми да му се спротивстави на животното искуство во однос на реалноста. Мистикот се двоуми дали тој т.е човекот воопшто постои, зашто тој е толку убеден во постоење Негово, на Господ; и двете битија тешко е да се сфатат интелектуално како коегзистенти!

Екстремната состојба на Битието, Знаењето и Благословот, кои ја карактеризираат средната состојба на мистичното искуство, е илјада пати поинтензивна од било кој друг вид на среќа. Таа е потполно независна од околностите. Би можеле да донесеме куп сведоци- да се заколнат на оваа вистина- од сите краишта на земјата, но еден персиски бард Ел Кахар, чие ремек дело е Баг-и-Муатар мора да е доволен; дали Алах постои или не тоа е од мало значење се додека неговите обожаватели уживаат во мистичниот восхит (…) без разлика дал тој постои ил не, без разлика дал Тој го љуби ил не, Ел Кахар ќе го љуби Него и ќе ги пее Неговите обожавања Совршениот љубовник е смирен ем сталожен; бурното невреме и тресењето земјино, материјалните губитоци, казните од големите глави, ниедна од овие работи не може да го натера да стане од диванот или да ја помести сребрената хука со ружин парфем од неговата уста.

Затоа не е потребно да се грижите за земските проблеми и на сите искушенија од земска природа. Коренот на причината е дуалноста, спротивставеноста на Егото и Не-Егото, а лекот е Реализација на Единството. Социјализмот, и религијата, и љубовта, и уметноста сите се фантастични работи, добри за смирување на животните болки; соништа спротиставени на соништа. Но единствен можен начин за надминување на проблемот со среќата е да се нападне причината на сите наши проблеми, илузијата во нас за дуалноста на битието.

Секој голем мистик не учи нас дека единството со Бога е примарна цел.

Инструкциите на Спасителот на неговите ученици ; да не се грижат за утрешниот ден”, да ги напуштат таткото и мајката и сите други работи”, “да немаат две наметки”, да не му возвраќаат на злото”, се само вобичаени правила на секој источен и западен мистик. Ученикот не смее да има ништо што ќе го вовлече неговиот ум во дуалноста, или што ќе го оттргне неговиот ум од концентрацијата. Целата тајна на Јогата е дадена во Матеј 6:22 “Светлото на телото е окото; затоа ако твоето око е едно, твоето цело тело ќе биде полно со светлина”. Ова е совршено просто тврдење за доблеста на она што Хиндусот го нарекува “едно-насочност”. Евангелието на Јован истотака е полно со обожавања на мистична пракса.”Јас и мојот татко сме едно”, “Јас сум патот, Вистината и Животот”, “Јас сум во мојот Татко, вие сте во мене и Јас сум во вас”.

Евангелистите беа многу глупаво обвинети за плагијаторство на Кинеските и Индиските класици, поради апсолутната идентичност на идејата, па дури и близок вербален паралелизам. Може да биде тешко да се побие такво обвинување ако тие делови припаѓаа на далечна, неразбирлива па дури и неразумна доктрина.

На пример ако се случи да започнам поема со: „пурпурните свињи ја жалаат Мадридската музика; тие го варат славејот со враголести детски очи” би било фер да претпоставиме дека правам плагијат на познатите класични редови:

“Les cochons rouges pleurent un musique espagnol; leurs yeux de suede boitent a cuire le rossignol,”

зашто е крајно неверојатно два такви комплексни делови на чисти бесмислици да се појават кај два независни мислители- освен навистина ако не се Германски метафизичари. Но педесет луѓе можат да забележат независно дека мирната вода ги рефлектира сликите и ги забележува фактите со сета присутна свеченост. Никакво прашање за копирање не се појавува при преформулирањето на било која голема вистина. Навистина постои универзална традиција во однос на методите и целите на мистицизмот, и ние би можеле да претпоставиме дека Исус имал свој учител; но не постои неопходност за било која слична претпоставка.

Во текот на еден експеримент кој го направив со одредена дрога во една Англиска болница, домаќинот кој беше мој субјект немаше ни поим за историја ниту пак знаеше нешто за терминологијата на мистицизмот; сепак таа помина од транс во транс по традиционален ред и ги опиша своите искуства со ист јазик како Лао Це и Беме, и Шри Сапабату Свами и сите останати за кои не знаеше ништо освен нивните имиња. Еден лек за животните болки е да се направи субјективниот ум-преку тренинг- независен од сите сетила. Да се исчисти душата од контаминацијата на илузијата; од верувањето во дуалноста; од стравот на земската мизерија.

Да научиме преку медитација и преку сите вистинити мистички пракси дека светлоста на телото е духовното око, и дека окото мора да биде едно, ослободено од секоја мисла за дуалноста, се додека телото , умот и душата не бидат исполнети со Светлина.

Тоа е сигурно мудар начин во потрагата по среќата, но без обзир дали мислиме дека е тоа најдобар или единствен начин, не постои значајно двоумење во умот на студентот по компаративна религија дека ова е начинот кој е покажан најмалку барем од еден автор на Евангелијата.